5.7 : Odma opłucnowa II: Postępowanie kliniczne

Odma opłucnowa to stan chorobowy, w którym gromadzi się powietrze w przestrzeni opłucnowej między płucami a ścianą klatki piersiowej. To nagromadzenie powietrza może prowadzić do częściowego lub całkowitego zapadnięcia płuc, co skutkuje szeregiem objawów klinicznych. Zrozumienie obrazu klinicznego i skutecznych strategii leczenia ma kluczowe znaczenie dla pracowników służby zdrowia w zapewnianiu terminowej i odpowiedniej opieki osobom z odmą opłucnową.

Objawy kliniczne:

• Odma opłucnowa często objawia się nagłym, ostrym i kłującym bólem w klatce piersiowej, zwykle po jednej stronie. Ból ten zwykle nasila się podczas oddychania lub kaszlu.
• W miarę postępu odmy opłucnowej zdolność do rozszerzania się i kurczenia dotkniętego płuca ulega upośledzeniu, co zwiększa trudności w oddychaniu. Pacjenci mogą odczuwać szybki oddech i duszność.
• W ciężkich przypadkach brak wymiany tlenu może prowadzić do sinicy, niebieskawej skóry i przebarwienia błon śluzowych, co wskazuje na niewystarczający poziom tlenu we krwi.
• Podczas badania fizykalnego pracownicy służby zdrowia mogą wykryć osłabienie lub brak odgłosów oddechowych po stronie dotkniętej chorobą, ponieważ powietrze w przestrzeni opłucnej zakłóca normalne odgłosy płuc.
• Powietrze może przedostać się do tkanek pod skórą, powodując odmę podskórną, czyli trzeszczenie odczuwane podczas palpacji. Jest to częstsze w przypadku rozległej odmy opłucnowej.

Leczenie odmy opłucnowej opiera się na ustaleniu jej przyczyny i ciężkości. Podstawowym celem leczenia jest usunięcie powietrza lub krwi z przestrzeni opłucnowej. Zapewnia to optymalny powrót do zdrowia i ustąpienie stanu.

• Początkowe leczenie obejmuje ustabilizowanie pacjenta i podanie tlenu w celu złagodzenia niedotlenienia. Często podaje się tlen o wysokim przepływie, aby wspomóc wchłanianie powietrza z przestrzeni opłucnej.
• W przypadku umiarkowanej lub dużej odmy opłucnowej lub jeśli stan pacjenta nie poprawia się po samej tlenoterapii, często konieczne jest wprowadzenie drenażu klatki piersiowej. Zabieg ten umożliwia ewakuację powietrza i pomaga ponownie rozszerzyć płuco.
• Czasami w nagłych przypadkach można wykonać aspirację igłową przy użyciu igły o dużym otworze, aby usunąć powietrze z przestrzeni opłucnej. Jest to środek tymczasowy, dopóki nie będzie można wprowadzić drenu klatki piersiowej.
• U pacjentów z małą, stabilną odmą opłucnową można stosować leczenie zachowawcze, ściśle obserwując pacjenta. Często wykonuje się seryjne zdjęcia rentgenowskie klatki piersiowej w celu monitorowania postępu lub ustępowania schorzenia.
• W nawracających lub przewlekłych przypadkach, zwłaszcza w przypadku współistniejącej choroby płuc, można rozważyć interwencje chirurgiczne, takie jak pleurodeza lub wideotorakoskopia (VATS), aby zapobiec nawrotom.
• Na koniec pacjenci mogą musieć unikać aktywności, które wywierają dodatkowe ciśnienie na płuca przez pewien czas po wygojeniu się odmy opłucnowej. Przykłady obejmują latanie, nurkowanie lub grę na instrumencie dętym.