14.6 : Mania i leki przeciwmaniakalne: Przegląd

Mania, stan psychiczny charakteryzujący się podwyższonym nastrojem, zwiększoną energią i zmniejszonym zapotrzebowaniem na sen, jest częścią cyklu choroby afektywnej dwubiegunowej. Dokładna przyczyna manii nie jest do końca znana, ale uważa się, że jest to połączenie czynników genetycznych, środowiskowych i neurologicznych. Choroba afektywna dwubiegunowa obejmuje naprzemienne epizody maniakalne i depresyjne. Stabilizatory nastroju, takie jak lit, leki przeciwpsychotyczne i leki przeciwdrgawkowe, pomagają w radzeniu sobie z tymi epizodami. Węglan litu jest szczególnie skuteczny jako lek profilaktyczny przeciwko epizodom maniakalnym i depresyjnym. Jego mechanizm działania obejmuje hamowanie monofosfatazy inozytolu, zwiększanie akumulacji IP_3 poprzez szlak G_q-PLC-IP_3-Ca^2+, wpływ na monoaminy i zmniejszanie obrotu kwasu arachidonowego. Pomimo swojej skuteczności, lit wykazuje działania niepożądane, takie jak drżenie rąk, zawroty głowy, suchość w jamie ustnej, dolegliwości żołądkowo-jelitowe, uspokojenie i przyrost masy ciała, szczególnie w połączeniu z lekami przeciwpsychotycznymi. Ponadto, ponieważ lit ma bardzo wąski indeks terapeutyczny, toksyczność litu może wystąpić przy stężeniach powyżej 1,5 mEq/l. Hemodializa jest wymagana w przypadku ostrej toksyczności, gdy stężenie wynosi 3 mEq/l lub więcej.

Leki przeciwpsychotyczne, takie jak klozapina (Clozaril), olanzapina (Zyprexa) i lurazydon (Latuda) są również stosowane w leczeniu opornej i ostrej manii indywidualnie lub jako terapia wspomagająca. Leki przeciwdrgawkowe, takie jak związki kwasu walproinowego (Depakote), pomagają w leczeniu ostrej manii w dziecięcej chorobie afektywnej dwubiegunowej, podczas gdy lamotrygina (Lamictal) pomaga w leczeniu podtrzymującym i zapobieganiu epizodom depresyjnym. Te leki również mają swoje skutki uboczne i wymagają ostrożnego podawania i monitorowania.