11.12 : Miejsca pomiaru temperatury

Termometr mierzy temperaturę ciała. Najczęstszymi miejscami pomiaru temperatury ciała są jama ustna, okolica pachowa, tętnica skroniowa i powierzchnia skóry, np. czoło, brzuch i pacha. Rzeczywistą temperaturę głęboką ciała ocenia się w odbytnicy, błonie bębenkowej, tętnicy płucnej, przełyku i pęcherzu moczowym.

Jama ustna: Podczas oceny temperatury w jamie ustnej końcówkę termometru należy umieścić pod językiem w tylnej kieszeni podjęzykowej. Zapewnia dokładne odczyty i może być stosowany u pacjentów zaintubowanych. Ograniczenia tego pomiaru obejmują odczyty, na które wpływa niedawne spożycie gorącego lub zimnego pokarmu, stosowanie u niektórych pacjentów, np. pacjentów poddawanych zabiegom chirurgicznym w jamie ustnej, oraz ryzyko zakażenia krzyżowego podczas stosowania termometru doustnego.

Błona bębenkowa: Temperatura błony bębenkowej jest uważana za temperaturę głęboką ciała. Dokonuje się go za pomocą termometru z czujnikami podczerwieni, które wykrywają ciepło emitowane przez błonę bębenkową. Metoda ta oferuje takie korzyści, jak łatwa dostępność, wysoka dokładność u pacjentów w stanie krytycznym, szybki pomiar i minimalna zmiana położenia. Istnieją jednak ograniczenia, w tym różnice w pomiarach, konieczność zdejmowania aparatów słuchowych i możliwość zniekształcenia odczytów z powodu takich czynników, jak infekcje ucha lub operacja. Ponadto nie nadaje się do pomiarów ciągłych i może mieć na niego wpływ urządzenia do pomiaru temperatury otoczenia. Należy zachować ostrożność podczas stosowania preparatu u niemowląt i małych dzieci ze względu na anatomię przewodu słuchowego. Prawidłowe ustawienie ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia dokładnych wyników.

Odbyt: Temperatura w odbycie jest uważana za jeden z najdokładniejszych pomiarów temperatury głębokiej. Jest to niezawodna alternatywa, gdy pomiar temperatury w jamie ustnej jest trudny. Jednak pewne wady obejmują potencjalny dyskomfort, ryzyko narażenia na płyny ustrojowe i specyficzne indywidualne ograniczenia.

Skóra: Temperaturę można mierzyć w różnych obszarach skóry, w tym na czole, brzuchu i pod pachami. Zalety tej metody obejmują przystępność cenową, możliwość ciągłego odczytu, nieszkodliwy charakter i przydatność dla noworodków. Należy jednak wziąć pod uwagę pewne wady. Do takich ograniczeń zaliczają się opóźnienia w pomiarach, które mogą wystąpić podczas wahań temperatury; przyczepność, którą może utrudniać pocenie się; dokładność odczytu, na którą może mieć wpływ temperatura otoczenia; i nieodpowiednie dla osób z alergią na kleje.

Tętnica skroniowa: Pomiar temperatury przez tętnicę skroniową ma kilka zalet. Jest to metoda szybka, wydajna i łatwa do wykonania, niewymagająca żadnej większej zmiany pozycji pacjenta, ubrania ani zdejmowania otulacza, aby uzyskać dostęp do miejsca pomiaru. Dzięki tej metodzie ryzyko odniesienia obrażeń przez pracownika służby zdrowia lub pacjenta jest minimalne. Pomiar na tętnicy skroniowej nie wymaga stosowania osłon czujników, co upraszcza proces pomiaru.

Pod pachą: Lokalizacja pod pachą stanowi alternatywę dla pomiaru temperatury, gdy nie można zastosować lokalizacji w jamie ustnej i odbytnicy. Jest bezpieczny, tani i niezawodny w przypadku noworodków urodzonych w terminie stabilnym i wcześniaków. Ma jednak wady, w tym wydłużone okresy pomiarów, ciągłe pozycjonowanie, opóźnienie w stosunku do temperatury rdzenia podczas szybkich wahań i niedoszacowanie temperatury rdzenia. Nie jest zalecany do wykrywania gorączki i może powodować utratę temperatury u noworodków w wyniku kontaktu z klatką piersiową. Ponadto narażenie na czynniki środowiskowe i czas na prawidłowe umieszczenie sondy termometru mogą mieć wpływ na dokładność.