1.4 : Funkcjonalizm

William James, John Dewey i Charles Sanders Peirce odegrali kluczową rolę w założeniu psychologii funkcjonalnej, która w dużej mierze opiera się na teorii ewolucji Darwina poprzez dobór naturalny. Teoria ta sugeruje, że cechy indywidualne, w tym zachowania, są dostosowywane do środowiska poprzez dobór naturalny. Sercem funkcjonalizmu jest koncepcja adaptacji, oznaczająca, że ​​cecha zwiększa szanse jednostki na przetrwanie i reprodukcję.

James wyobrażał sobie rolę psychologii jako badanie funkcji zachowań w świecie, co stanowi istotę funkcjonalizmu. Ta perspektywa koncentruje się na tym, w jaki sposób czynności umysłowe umożliwiają jednostce dostosowanie się do otoczenia, co kontrastuje z naciskiem strukturalizmu na składniki umysłu.

Funkcjonaliści dążyli do odkrycia adaptacyjnych celów cech psychologicznych, takich jak myśli, uczucia i zachowania, badając pytania „dlaczego”, a nie „co” strukturalistów. Odrzucając metody strukturalistyczne, James promował introspekcję jako sposób na zrozumienie ciągle zmieniającego się „strumienia świadomości”. Jego przełomowa książka, The Principles of Psychology, poszerzyła wiedzę społeczeństwa na temat psychologii, wprowadzając koncepcje funkcjonalistyczne.

Pod wpływem Darwina funkcjonaliści zastosowali teorię doboru naturalnego do cech psychologicznych, zakładając, że te, podobnie jak cechy fizyczne, ewoluowały dla korzyści przetrwania. Starali się zidentyfikować funkcje adaptacyjne, którym służyły te cechy, porównując ich rolę do roli badaczy odkrywających ewolucyjne cele stojące za cechami psychologicznymi.

Funkcjonalizm, ustanowiony przez takie postacie jak James, Dewey i Peirce, ma swoje korzenie w ewolucyjnej koncepcji, że zachowania i cechy psychologiczne dostosowały się z czasem do przetrwania. Funkcjonalizm kontrastuje ze strukturalizmem, skupiając się na całościowym działaniu umysłu, a nie na jego częściach, podkreślając znaczenie zrozumienia adaptacyjnych ról aktywności umysłowych.