15.5 : Choroba Parkinsona: Przegląd

Zaburzenia neurodegeneracyjne to postępujące choroby, które powodują nieodwracalne uszkodzenia i utratę neuronów w określonych obszarach mózgu. Przykłady tych zaburzeń obejmują chorobę Parkinsona, chorobę Alzheimera, stwardnienie rozsiane (SM) i stwardnienie zanikowe boczne (ALS). Zaburzenia te mają takie cechy wspólne, jak proteinopatie, selektywna podatność neuronów i złożona interakcja między czynnikami genetycznymi i środowiskowymi. Podstawowym celem terapeutycznym w przypadku tych schorzeń jest złagodzenie objawów i spowolnienie postępu podstawowego procesu neurodegeneracyjnego, chociaż wyleczenie pozostaje nieuchwytne.

Parkinsonizm to zespół kliniczny obejmujący bradykinezję, sztywność mięśni, drżenie spoczynkowe i zaburzenia równowagi postawy. Najbardziej dominującym parkinsonizmem jest idiopatyczna choroba Parkinsona, charakteryzująca się zwyrodnieniem neuronów dopaminergicznych w obszarze istoty czarnej mózgu. Z drugiej strony, pseudoparkinsonizm naśladuje objawy choroby Parkinsona, ale zwykle jest powodowany przez niektóre leki zaburzające dopaminę, takie jak haloperidol i fenotiazyna lub inne schorzenia. Patofizjologia choroby Parkinsona obejmuje dysfunkcję zwojów podstawy i brak równowagi między bezpośrednimi i pośrednimi szlakami nerwowymi. Podstawową cechą patologiczną tej choroby są ciała Lewy'ego i wewnątrzkomórkowe wtrącenia zawierające zagregowane białka α-synukleiny.

Leczenie parkinsonizmu polega przede wszystkim na stosowaniu lewodopy (L-DOPA), prekursora dopaminy, który zwiększa jej poziom w mózgu, pomagając w radzeniu sobie z objawami. Może być stosowana w połączeniu z karbidopą (Lodosyn). Trwające badania koncentrują się na opracowywaniu nowszych i lepszych strategii terapeutycznych, takich jak immunizacja przeciwko α-synukleinie i terapia genowa. Pomimo wyzwań, zrozumienie mechanizmów stojących za tymi zaburzeniami daje nadzieję na przyszłe przełomy w ich leczeniu i potencjalnym wyleczeniu.