13.13 : Wzorce i zmiany w oddychaniu I

Ocena częstości i rytmu oddechu przez całą minutę ma kluczowe znaczenie dla oceny wzorca oddychania. Nawet niewielki wzrost średniej częstości oddechów pacjenta, zaledwie o trzy do pięciu oddechów na minutę, jest wczesnym i istotnym wskaźnikiem niewydolności oddechowej. Pacjenci z częstością oddechów przekraczającą dwadzieścia cztery oddechy na minutę wymagają ścisłego monitorowania w celu określenia zmian fizjologicznych. Ta uważna obserwacja jest niezbędna do szybkiego rozpoznania i interwencji w przypadku upośledzenia czynności oddechowej. Istnieją różne typy oddychania normalnego i nieprawidłowego:

Eupnea

Eupnea to normalne, delikatne oddychanie z regularną częstością i rytmem oddechu, zwykle wahającym się od dwunastu do dwudziestu oddechów na minutę.

Bradypnea

W przypadku bradypnei częstość oddechów jest regularna, ale mniejsza niż dziesięć oddechów na minutę. Stan ten może wskazywać na poważne pogorszenie stanu pacjenta, takie jak depresja ośrodka oddechowego, przedawkowanie opioidów lub podwyższone ciśnienie śródczaszkowe.

Tachypnea

Tachypnoe charakteryzuje się płytkim oddechem, szybszym niż normalnie i przekraczającym dwadzieścia oddechów na minutę. Ten stan może sugerować problemy, takie jak lęk, ból, restrykcyjna choroba płuc, problemy z sercem lub krążeniem lub gorączka i często jest pierwszą oznaką niewydolności oddechowej.

Duszność

Duszność to subiektywne uczucie trudnego lub ciężkiego oddychania, któremu często towarzyszą szybkie i płytkie oddechy. Schorzenia takie jak astma, forsowne ćwiczenia i zatorowość płucna mogą prowadzić do tego typu oddychania z powodu niedopasowania między poleceniami motorycznymi a mechaniczną reakcją układu oddechowego.

Bezdech

Bezdech wskazuje na tymczasowe ustanie oddychania i stanowi poważny problem. Długotrwałe epizody trwające dłużej niż cztery do sześciu minut mogą prowadzić do uszkodzenia mózgu. Może to wynikać z takich schorzeń, jak obturacyjny bezdech senny, choroby nerwowo-mięśniowe, niewydolność serca i toksyczność leków.

Podsumowując, pracownicy służby zdrowia muszą dokładnie zrozumieć różne wzorce oddychania i związane z nimi implikacje kliniczne. Rozpoznanie tych wzorców umożliwia im szybką identyfikację niewydolności oddechowej, określenie jej przyczyn i wdrożenie odpowiednich interwencji w celu optymalizacji wyników leczenia pacjenta.