Wiązanie między cząstkami kruszywa a matrycą cementową jest w znacznym stopniu zależne od kształtu i tekstury powierzchni kruszywa. Betony o wysokiej wytrzymałości korzystają z bardziej szorstkiej tekstury, która prowadzi do silniejszego wiązania dzięki większej przyczepności. Kanciaste kruszywa o większych powierzchniach również wzmacniają to wiązanie. Jakość wiązania jest jednak trudna do oceny, ponieważ nie istnieje powszechnie akceptowany test. Dobre wiązanie jest widoczne, gdy próbka kruszonego betonu wykazuje pewne cząstki kruszywa rozbite na całej długości i większość z nich oddzieliła się od matrycy.

Wytrzymałość betonu jest w przeważającej mierze określana przez wytrzymałość kruszywa, ponieważ wytrzymałość betonu na ściskanie nie może przekroczyć wytrzymałości większości kruszywa, które zawiera. Informacje o wytrzymałości kruszywa są zazwyczaj uzyskiwane z pośrednich testów, takich jak wartość kruszenia kruszywa luzem i wytrzymałość na kruszenie próbek skał, z których pochodzą kruszywa. Zaobserwowano, że podczas gdy kruszywa o wysokiej wytrzymałości przyczyniają się do ogólnej wytrzymałości, kruszywa o średniej lub niskiej wytrzymałości są korzystne dla integralności strukturalnej betonu, ponieważ mogą ulegać ściskaniu pod wpływem zmian termicznych lub wilgotnych, zmniejszając naprężenia w zaczynie cementowym i zapobiegając w ten sposób pękaniu.