3.5 : Sezonowanie drewna

Sezonowanie drewna to kluczowy proces mający na celu zmniejszenie i ustabilizowanie zawartości wilgoci w drewnie, aby zapobiec przyszłemu kurczeniu się, uszkodzeniom konstrukcyjnym lub problemom estetycznym, gdy drewno zostanie wykorzystane w budownictwie. Drewno naturalnie pęcznieje, gdy wchłania wilgoć i kurczy się podczas wysychania.

Celem sezonowania jest osiągnięcie równowagi zawartości wilgoci; jest to punkt, w którym zawartość wilgoci w drewnie stabilizuje się, aby dostosować się do poziomu wilgotności otaczającego środowiska. Prawidłowe sezonowanie zapewnia, że ​​drewno nie kurczy się po zakończeniu budowy, zachowując integralność strukturalną i wygląd.

Istnieją dwie główne metody sezonowania drewna: suszenie na powietrzu i suszenie w piecu. Suszenie na powietrzu polega na układaniu drewna luźno w warstwach, podniesionych nad ziemię w odpowiednich odstępach, aby umożliwić dobrą cyrkulację powietrza i chronionych przed wilgocią wodoodpornym dachem. Ta metoda wyrównuje drewno, aby zapobiec jego odkształcaniu się podczas wysychania.

Suszenie w piecu z drugiej strony przyspiesza proces suszenia w kontrolowanym środowisku, układając drewno podobnie jak przy suszeniu na powietrzu, ale w piecu. Standardowe drewno konstrukcyjne jest zazwyczaj suszone do zawartości wilgoci 19 procent, aby zapewnić stabilność, podczas gdy drewno konstrukcyjne może być suszone do zawartości wilgoci 15 procent, aby skutecznie kontrolować kurczenie.

Sezonowane drewno może wykazywać właściwości odkształcające, które różnią się w zależności od pierwotnego ułożenia drewna w drzewie. Te metody sezonowania są niezbędne do przygotowania drewna do jego różnych zastosowań w budownictwie, zapewniając trwałość i długowieczność.