1.3 : Stężenie leku w zależności od korelacji czasowej

Krzywa stężenia leku w osoczu w czasie jest kluczowym narzędziem w farmakokinetyce, przedstawiającym stężenie leku w osoczu w różnych odstępach czasu po podaniu. Krzywa ta ilustruje podróż leku od absorpcji do krążenia ogólnego, dystrybucji do tkanek ciała i ostatecznej eliminacji poprzez wydalanie lub biotransformację.

Dwa kluczowe parametry to minimalne stężenie skuteczne (MEC) i minimalne stężenie toksyczne (MTC). MEC to najniższe stężenie leku potrzebne do wywołania efektu terapeutycznego, przy założeniu równowagi między stężeniami w osoczu i tkankach. Tymczasem MTC to próg stężenia, powyżej którego występują efekty toksyczne. Czas potrzebny lekowi do osiągnięcia MEC nazywany jest czasem początku.

Intensywność działania farmakologicznego jest proporcjonalna do liczby zajętych receptorów leku, co sugeruje, że wyższe stężenia leku w osoczu dają większą odpowiedź. Czas trwania działania leku to przedział czasowy między czasem rozpoczęcia działania a momentem, w którym stężenie leku powraca do MEC.

Okno terapeutyczne, zdefiniowane jako zakres między MEC i MTC, wskazuje margines bezpieczeństwa leku. Szersze okno terapeutyczne oznacza bezpieczniejszy profil leku.

Farmakokinetyka bierze również pod uwagę parametry takie jak szczytowe stężenie w osoczu (C_max), czas szczytowego stężenia w osoczu (T_max) i pole pod krzywą (AUC). C_max jest powiązane z dawką, stałą szybkości wchłaniania i stałą eliminacji leku, podczas gdy T_max w przybliżeniu wskazuje średnią szybkość wchłaniania leku. Na koniec, AUC odpowiada całkowitej ilości leku wchłanianego systemowo.