12.4 : Bradykardia

Bradykardia to stan chorobowy, w którym tętno jest wolniejsze niż normalnie. Występuje, gdy naturalny rozrusznik serca, węzeł zatokowy, generuje wolniejsze impulsy elektryczne niż standardowy rytm. U dorosłych bradykardię rozpoznaje się, gdy tętno spada poniżej 60 uderzeń na minutę, co wskazuje na odchylenie od prawidłowego zakresu tętna.

Istnieją szczególne czynniki ryzyka, które mogą zwiększać prawdopodobieństwo wystąpienia bradykardii. Istotnym czynnikiem jest zaawansowany wiek, przy czym bradykardia występuje częściej u osób starszych. Zwiększoną podatność na tę chorobę mają również osoby z nadciśnieniem tętniczym lub niedoczynnością tarczycy w przeszłości.

Bradykardię mogą wywoływać różne czynniki, do których należą bezdech senny, niska temperatura ciała, słabe natlenienie, ból i niektóre leki, takie jak blokery kanału wapniowego. Ponadto energiczne ćwiczenia fizyczne mogą powodować bradykardię, zwłaszcza u sportowców.

Wpływ tych czynników wykracza poza bradykardię i wpływa na rytm serca i może prowadzić do arytmii. Arytmie charakteryzujące się nieregularnym biciem serca mogą stwarzać dodatkowe ryzyko dla zdrowia i powikłania. W związku z tym kompleksowa ocena przeprowadzona przez pracowników służby zdrowia jest niezbędna w przypadku osób doświadczających objawów lub posiadających czynniki ryzyka.

Leczenie bradykardii koncentruje się na identyfikacji i usuwaniu jej przyczyn. Może to obejmować dostosowywanie leków, radzenie sobie ze schorzeniami i wprowadzanie modyfikacji stylu życia, takich jak zalecenia dotyczące ćwiczeń i unikanie czynników wyzwalających.

W ciężkich przypadkach wszczepienie rozrusznika reguluje rytm serca. Regularne monitorowanie poprzez wizyty kontrolne i monitorowanie metodą Holtera ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia skuteczności interwencji.

Edukacja pacjenta ma kluczowe znaczenie w rozpoznawaniu objawów i stosowaniu się do zaleceń lekarskich. Dla skutecznego leczenia bradykardii niezbędne jest położenie nacisku na zindywidualizowaną opiekę i wspieranie skutecznej komunikacji między pacjentami a świadczeniodawcami.